Woorden kunnen toveren. Dat bleek opnieuw tijdens de poëzieworkshop onder begeleiding van schrijver en dichter Bart Vermeer. In een uitnodigende sfeer gingen we samen aan de slag. Geen regels, geen verwachtingen, alleen ruimte om te spelen met woorden en ritme.
Een avond vol schrijven
Als stagiaire kreeg ik de kans mee te doen aan deze workshop. De avond begon rustig. We gingen in een kring staan en vertelden elkaar over onze favoriete dichter, boek of film. Zo leerden we elkaar een beetje kennen.
Daarna deden we een paar kleine oefeningen. We gaven bijvoorbeeld kleuren en woorden aan elkaar door. Zo ontstond er een fijne sfeer.
Toen haalde Bart, de begeleider, storycubes tevoorschijn. Dit zijn dobbelstenen met plaatjes erop. De bedoeling was om met deze plaatjes een verhaal of gedicht te maken. Het leuke was: alles mocht en niets moest.
Uit mijn dobbelstenen kwam het volgende:
“Breek ik de spiegel van realiteit.
Verlaat ik de maatschappij.
Ben ik mezelf nu kwijt?”
Langzaam raakten we vertrouwd met het proces en kregen we een nieuwe opdracht. We moesten schrijven zonder te stoppen. Niet nadenken, niet teruglezen. Gewoon de woorden laten komen. Terwijl we schreven, hoorden we om ons heen gedichten in talen die we niet kenden. Het was bijzonder om zo samen bezig te zijn, ieder in zijn eigen wereld.
Van losse woorden naar een gedicht
Later op de avond verzamelden we alle woorden en ideeën die we hadden opgeschreven: van de oefeningen met storycubes tot losse zinnen en woorden. De opdracht was om dit materiaal samen te brengen in een gedicht. Sommigen begonnen opnieuw, anderen puzzelden met hun losse stukjes tekst. Aan het eind mochten we kiezen of we ons gedicht wilden delen of niet.
Dit was mijn gedicht:
De kamer vult zich
Met stemmen die botsen
Gelach dat om me heen snijdt
Ik vouw mezelf op
Tussen de kreukels van het behang
Je leert het wel
Stilte is veiliger dan aandacht
Maak geen geluid
Wees geen naam
Wees geen gezicht
Ik ben hier
Maar je mag me niet zien
Want gezien worden
Is aangeraakt worden
Is vastgezet in ogen
En ik weet hoe dat eindigt
Maar als je klein genoeg wordt
Past de wereld om je heen
En blijft het lawaai
Net buiten handbereik
Ik besta
Tussen haakjes
Tussen de regels
Stil
Nog altijd hier
Maar zonder echt te bestaan
- L.C.
Een avond om niet te vergeten
Na deze avond had ik een hoofd vol woorden en een paar mooie gedicht. En voor wie twijfelt om ooit mee te doen aan een workshop poëzie: je hoeft geen geweldige dichter te zijn om met taal te spelen. Probeer het gewoon!
