Gelukszoeker Tomas De Gregorio over vrije tijd

En ik was blij voor haar. Maar haar woorden bleven knagen. Want ‘vrije tijd’? Betekent dat dan dat er ook ‘onvrije tijd’ bestaat?

Tijd is relatief, zo leerde ons een groot geleerde. En ongelijk durf ik hem natuurlijk niet geven. De grote tijd. De beweging die zich vertaalt in de vorming van planeten, in in- en uitdeinende universa, in de op- en neergang der soorten over miljoenen en miljarden jaren gespreid. Die tijd is inderdaad relatief omdat hij ons kleinmenselijk denkvermogen simpelweg ver te boven gaat. Maar wat met onze tijd? Onze persoonlijke tijd van leven. Onze aanwezigheid als individu op een planeet als de aarde. Is die tijd dan ook relatief?

Allesbehalve.

Die tijd vertaalt zich in gemiddelde leeftijden voor man en vrouw. In een leven van 79 tot 83 jaar. Die tijd is concreet, eindig en beperkt, vooral als we niet bij de gelukkigen zijn die het gemiddelde naar omhoog trekken.

Dus de vraag die zich opdringt is: hoeveel van die beperkte tijd zijn we bereid in onvrijheid door te brengen? Hoeveel van die tijd zijn we bereid op te geven als werkuren, onnodige zorgen en andere rompslomp?

Hoeveel tijd ben je bereid op te geven?

Dat is de enige vraag die van belang is en een vraag die we ons onophoudelijk moeten stellen. Dat is dé vraag waar we voor onszelf een antwoord op moeten vinden, om er vervolgens bewust naar te leven. In alle eenvoud. Zonder compromissen. Vanaf nu.

Want de tijd tikt… slechts tot hij stopt.

Met dank aan Tomas De Gregorio, gelukszoeker.