Stephanie koos Vormingplus Limburg als stageplek voor haar opleiding 'Ervaringsdeskundige in armoede en sociale uitsluiting'. Met haar hulp zetten we stappen vooruit in onze zoektocht naar: hoe bouw je een brug naar mensen in armoede? Waarom volgde Stephanie een opleiding tot ervaringsdeskundige. en hoe kwam ze terecht bij Vormingplus? We laten haar zelf aan het woord:
"Ik werkte in de verkoop, dat deed ik heel graag. Maar op mijn 25ste kreeg ik veel last van een hernia en kon ik dat werk niet meer doen. Gewoon thuis zitten is niet voor mij. Toen een vriendin me vertelde over de opleiding 'ervaringsdeskundige armoede', dacht ik...waarom niet? De opleiding is er voor mensen die zelf ervaring met armoede hebben. Je leert aan de slag gaan met je 'rugzak' van ervaringen. De groep van studenten leert naar elkaar luisteren, en steunt elkaar. Alle studenten maakten een groeiproces door. We leerden onze eigen ervaringen plaatsen en als sterkte gebruiken. En nog veel meer: hoe je gesprekken moet aangaan met mensen in kwetsbare situaties. Hoe je kloven en drempels tussen mensen kan herkennen en benoemen. Na de opleiding kan je bijvoorbeeld aan de slag gaan als brugfiguur tussen mensen in armoede en organisaties, bedrijven, ..."
De levende bibliotheek
"Ik leerde Vormingplus kennen via mijn leerkracht. Ze kreeg de vraag of een student van onze opleiding wilde deelnemen aan het project 'De Levende Bibliotheek'. In De Levende Bibliotheek vertellen mensen een stukje van hun levensverhaal. Ik zag dat wel zitten, en deed mee. Van het een kwam het ander. Vormingplus had ruimte voor een stagiaire-ervaringsdeskundige,en omdat De Levende Bibliotheek zo goed was meegevallen,was mijn antwoord meteen ja. Mijn taak als stagiaire was om te helpen drempels verlagen naar mensen in armoede. Dat klinkt misschien eenvoudig. maar is het niet. Vormingplus is zelf al even bezig met dat vraagstuk,
en daardoor was het in het begin wat zoeken naar de manier waarop ik een bijdrage kon leveren. Maar uiteindelijk vond ik mijn draai binnen de organisatie. Vormingplus was net beginnen schrijven aan een nieuw beleidsplan, en dat gaf me de kans om mee na te denken over vragen als "Hoe kunnen we mensen in armoede meer betrekken?". Een goede vraag. Hoe doe je dat? Want in armoede leven,wil niet zeggen dat je geen zin hebt in ontspanning en niet wil deelnemen aan vormingen en uitstapjes. Maar het is wel zo dat vrije tijd en ontspanning niet de hoogste prioriteit heeft bij mensen in armoede. Net dat maakt het niet gemakkelijk voor organisaties als Vormingplus om hun aanbod bekend te maken bij die doelgroep.''
In armoede leven, wil niet zeggen dat je geen zin hebt in ontspanning en niet wil deelnemen aan vormingen en uitstapjes.
Stephanie, stagiaire en ervaringsdeskundige
Een simpele tas koffie
"Het viel me op dat ik oog heb voor dingen die de medewerkers van Vormingplus niet opmerken, ondanks hun goede bedoelingen. Zo ging ik mee op uitstap naar Brussel. Het was mijn taak om gesprekken aan te gaan met de deelnemers, om te horen wat er bij hen leeft. In Brussel aangekomen, stelde de groep voor om even een koffie te gaan drinken. Ik merkte op dat er een man was die zijn kleingeld tot drie maal toe telde, om te zien of hij wel een tas koffie kon betalen. Dat is een voorbeeld van wat ik kan betekenen in een organisatie. Drempels zien, en dan mee nadenken over: hoe kan het beter?
Bij inschrijving kreeg iedereen de informatie: je kan je eigen lunch meenemen, of 's middags ergens iets gaan eten. Maar bij iets 'simpel' als een koffie gaan drinken, stonden ze niet stil. Ze vroegen zich niet af of dat voor iedereen haalbaar is. Misschien was het geld dat die man aan die koffie gaf wel bedoeld om 's avonds nog een brood te kunnen kopen? je moet al erg sterk in je schoenen staan om als enige geen drankje te nemen.
Met die situatie in m'n hoofd ging ik in gesprek met mijn stagebegeleiders. Hoe kunnen we dat oplossen? Mijn voorstel was om die tas koffie mee te tellen bij het inschrijvingsgeld. Dan betalen deelnemers wat meer, maar weten ze dit vooraf. Zo kunnen mensen in armoede er op voorhand wat langer voor sparen, en is het op de dag zelf een zorg minder. De dag zelf is er dan puur om te genieten en te ontspannen. Het lijkt misschien iets klein, maar mensen in deze situatie zijn heel dankbaar voor zo'n oplossing."
Hoe wil ik dat mensen mij behandelen?
"Een ander project tijdens mijn stage was 'Ons verhaal', digital storytelling. In digital storytelling vertellen mensen hun verhaal in een kort filmpje. Zo laten ze hun leefwereld, of een stukje ervan, aan de buitenwereld zien. Ik was niet alleen betrokken als ervaringsdeskundige bij Ons verhaal, maar ook als deelnemer. Een aantal verhalen van andere deelnemers gingen over: vluchten uit je thuisland. Ik leerde uit die verhalen dat vluchtelingen altijd met een soort angst blijven leven. Dat vond ik heel aangrijpend. Ik hoorde bijvoorbeeld mensen vertellen dat ze een hoog diploma behaalden in hun thuisland, dat hier niets waard is. Velen voelen zich een vreemde in ons land en krijgen de stempel van profiteur mee. Terwijl ze wel willen werken, moeten ze vaak helemaal van nul beginnen. En het feit dat je de taal nog niet helemaal machtig bent, maakt het er niet gemakkelijker op.
Dankzij het contact met deze mensen en hun verhaal, kreeg ik zicht op hun wereld. Uiteindelijk moet je jezelf de vraag stellen: hoe wil ik dat mensen mij behandelen? Dankzij de steun van mijn partner en vrienden kreeg ik vier jaar geleden de kans om opnieuw te gaan studeren. Nu Ik mijn diploma op zak heb, start ook voor mij de zoektocht naar een job terug van nul. En dan heb ik nog het voordeel dat ik de taal hier spreek. Ben ik dan ook een profiteur, omdat ik nog niet werk?
Ik doe mijn best om vooruit te geraken in het leven, net als zo veel anderen. Maar dat is niet altijd eenvoudig. Met een beetje begrip voor elkaar, kunnen we verder kijken dan wat je vlak voor je ziet. Zo kunnen we elkaar helpen. Vraag de mensen iets, als je iets wil weten. Je zal verwonderd zijn door de boeiende en leerrijke verhalen die je te horen krijgt!"
Datum bericht
ma 7 september '20