Dag Katrien,
Voor mij was het ook spannend, op 55 jaar voor de eerste keer in aanraking met justitie en dan ook al direct het ergste scenario waardoor ik hier terecht kwam.
Nu goed, ik zit terecht hier en heb mijn straf volledig aanvaard, we leven tenslotte niet in het wilde westen.
Het recht in eigen hand nemen leek op dat moment zo evident, zowel voor mezelf als mijn omgeving, al kan dat juridisch natuurlijk niet.
Ikzelf had ook stevige vooroordelen over mensen die een gevangenisstraf kregen opgelegd.
Natuurlijk zijn er hier ettertjes die men best uit de maatschappij kan houden, alleen is het echt niet zo zwart-wit als ik me zelf ook had voorgesteld. Achter elke deur schuilt er een verhaal. Dat zorgt er op zijn minst voor dat er nuances zijn die elk misdrijf uniek maken. Wat er ook voor zorgt dat er voor de één al meer begrip kan opgebracht worden dan voor de ander.
Wel komen we hier in een wereld terecht waar normen en waarden een heel andere referentiekader kennen. Dan is zo een initiatief als “Samen lezen” een hele verademing. Even ontsnappen aan deze wereld hier die draait rond drugs en de hele handel errond. Even ontsnappen aan de gesprekken die hier inhouds- en betekenisloos zijn. Dit initiatief dan een welkome afwisseling noemen is nog een understatement. Zoals jezelf aangeeft kunnen we even vergeten dat we gedetineerden zijn. Uiteraard is het in eender welke omgeving verfrissend om over leeftijd, gender, afkomst … heen van ideeën te wisselen. Alleen is er hier nog een extra dimensie.
Door dit alles blijf ik de mensen bewonderen die hiervoor hun vrije tijd opofferen. We weten allemaal dat tijd een kostbaar goed is. Ik ben jullie dan ook dankbaar voor de moeite om dit te organiseren. Tenslotte zal ik niet snel het verhaal vergeten van de vrouw die met haar Japanse buurman kennis maakt desondanks al haar vooroordelen.
Veel succes met het uitstippelen van je eigen toekomst en bedankt voor je interesse.
Groeten
Raphaël
