Ik ben Rana en ben 40 jaar. Ik kom uit Palestina en heb twee kinderen. Ik heb twee diploma’s. In Palestina werkte ik als leerkracht Engels. Maar er was altijd oorlog. We konden niet slapen en werken. Daarom besloot ik om te vluchten.
Ik probeerde een visum te krijgen. Pas bij mijn zevende aanvraag lukte het. Maar ik had veel schrik, omdat dat niet veilig was. Het was moeilijk voor mij. Toch besloot ik te vluchten naar België. Ik wilde mijn kinderen een mooie toekomst geven en mijn dromen realiseren.
Eerst reisde ik met de auto vanuit Palestina naar Egypte. Ik had veel geld betaald om te reizen. Tot Turkije was het legaal. Maar van Turkije naar Griekenland was het niet meer legaal. We moesten reizen in een kleine boot. Er waren ongeveer 50 mensen op de boot. Het was donker. Daarom konden we elkaar niet zien. Onze boot crashte op een rots. Vanaf dat moment moest iedereen naar het strand zwemmen. Mijn dromen werden een nachtmerrie. Ik probeerde 30 minuten te zwemmen. Op een bepaald ogenblik had ik al mijn krachten verloren om verder te zwemmen. Dan dacht ik aan mijn laatste woorden. Ik vroeg God mijn kinderen te groeten. “Jullie mama heeft het geprobeerd. Maar het is niet gelukt.”
Gelukkig liet ik op het laatste moment al mijn spullen los in het water. Toen hoorde ik iemand die me riep: “Mevrouw, u moet blijven zwemmen, probeer nog sterk te zwemmen.” Hij heeft geholpen me naar het strand te trekken. Op dat moment had ik een kans. Daarna volgde ik mijn dromen. Van Griekenland ben ik naar Frankrijk gereisd gereisd met een vliegtuig. En van Frankrijk ben ik naar België gekomen met een trein. Eindelijk was ik in België. Hier is mijn paradijs.
Mevrouw, u moet blijven zwemmen, probeer nog sterk te zwemmen.
Ik was twee jaar helemaal alleen. De procedure om mijn familie naar hier te laten komen duurde twee jaar. Mijn familie was tot dat moment in Palestina. Voor hen was het moeilijk. Het tweede moeilijkste moment voor mij was toen mijn zoon, tijdens de oorlog in Palestina, zei: “Mama, je moet nu komen.” Ik probeerde hem te motiveren, en liet hem een tekening maken voor mij. Dan kon hij daar naar kijken als hij bang was.
In België bleef ik anderhalf jaar wonen in een asielcentrum, tot ik een verblijfvergunning kreeg. Dat was tijdens de coronapandemie. Toch wilde ik mijn dromen bereiken. In Palestina was er soms geen elektriciteit. Daardoor konden mijn familie en ik elkaar soms niet contacteren. Na drie jaar heb ik hen eindelijk teruggezien in de luchthaven. Bijna een kwartier lang heb ik hen dikke knuffels gegeven. Iedereen applaudisseerde voor ons.
Samen met Stad Genk organiseren we elk jaar een Levende bibliotheek. Bekijk de verhalen van vorige levende boeken via de projectpagina van De Levende Bibliotheek. In 2024 organiseren we een volgende editie.
