Hoe het verhaal van Gaza geen ver-van-ons-bed-verhaal hoeft te zijn.

In de ijzingwekkende film The zone of interest wordt de familie van nazi-commandant Rudolf Höss gevolgd. Zij wonen net buiten het concentratiekamp van Auschwitz-Birkenau. Een hoge muur scheidt hun paradijselijke tuin van de gruwel van het kamp. Nooit krijg je een blik te zien van wat er zich achter de muur afspeelt. Maar als kijker weet je gewoon wat er gebeurt. Je hoort ook de geweerschoten en het geschreeuw. Dat wordt echter volledig genegeerd door de familie Höss. Zij leven hun zorgeloze, dagelijkse leven.

De film zag ik in cinema Zed en liet me ongemakkelijk achter. Het toont de onverschilligheid van mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar de film deed me ook nadenken over vandaag. Kijken wij vandaag ook niet weg van de horror in Gaza? En wat doe ik zelf? Kan ik toch meer betrokken zijn of kom ik er gemakkelijk vanaf door te zeggen dat ik toch niets kan doen. En toen dacht ik aan O.

O. is een Palestijnse jonge man die ik jaren geleden bij Avansa Limburg leerde kennen. Hij volgde verschillende vormingen, vastberaden zijn Nederlands te verbeteren. Want dat moest goed zijn. Niet gewoon goed, liefst perfect. Want O. had de ambitie zijn leven hier in België op te bouwen. Vijf jaar geleden vertelde hij al dat hij voor zichzelf geen toekomst zag in Gaza.

O. is het soort jongen waarvan je wel zeker weet dat hij hier zijn weg zal vinden. Hij is intelligent, ziet er goed uit, is gedreven en zeer aimabel. Al snel bouwde O. hier een leven op: hij vond een woning, maakte vrienden, leerde verbazingwekkend snel een nieuwe taal, kocht een klein autootje en vond werk. Dat was tenminste wat ik me nog van O. herinnerde, toen ik hem twee jaar geleden de laatste keer sprak. Ik had de laatste maanden al vaak aan hem gedacht, maar daar was het bij gebleven. De film The zone of interest schudde me wakker en ik belde hem op om eens te horen hoe het met hem ging, met zijn familie in Gaza en of ik misschien toch ergens mee kon helpen.

Ik zal waarschijnlijk geen tekeningetje moeten maken om uit te leggen dat het niet goed gaat met O. op dit moment. Hoe kan het ook anders als heel je familie zich bij mekaar schuilhoudt in een klein huisje in Raqah. Als er al wekenlang geruchten zijn dat Israël deze laatste stad zal bombarderen en je familie nergens meer terecht kan. Hoe kan je het goed maken als je hoort dat de kinderen van je zus gewond zijn geraakt toen ze van het Noorden van Gaza vluchtten naar het huis van hun oma in het Zuiden. Wat doet het met een mens als je moeder huilend aan telefoon vertelt dat ze nu niet meer wil vluchten, dat het genoeg geweest is, en dat ze nog liever sterft dan voor de zoveelste keer in haar leven ergens op een onmenselijke manier weggejaagd worden? “Ik heb twee maanden lang elke dag gehuild”, vertelt O. “Maar nu zijn mijn tranen op. Ik voel niks meer. Mijn hart is versteend.”

O. voelt zich in de steek gelaten. “Het lijkt alsof iedereen wegkijkt. En niemand doet iets.” Ook hier in België gaat het niet goed meer. De woning die hij had wordt niet langer verhuurd, want de huisbaas had andere plannen. Door de woningkrapte vindt O. geen woning meer, want wie wil nu verhuren aan een alleenstaande vluchteling? De auto heeft O. verkocht, om zo veel mogelijk geld te kunnen sturen naar zijn familie zodat ze op de zwarte markt toch nog iets van eten kunnen kopen. (Om je een idee te geven: een appel kost er 8 EUR). Werken is op dit moment moeilijk, want O. slaapt niet meer door de stress en kan zich moeilijk concentreren.

Wat O. nodig heeft, is een beetje rust. Een eigen studiootje of appartementje waar hij terug wat kan adem halen. Wat minder onverschilligheid. En vooral dat er een einde komt, aan die vreselijke oorlog.

Weet je ergens een studiootje of een appartement te huur omgeving Hasselt/Genk? Neem dan contact op met Ellen.